Vandaag is 17 mei. Sinds 2005 staat deze dag elk jaar bekend als de internationale dag tegen homofobie en transfobie. Op deze dag vragen LGBTQIA-organisaties wereldwijd aandacht om mensen bewust te maken van het nog steeds optreden van homohaat en de gevolgen er van. De dag is beter bekend als IDAHOT, haar Engelse afkorting.
Was het je al opgevallen dat er een regenboogvlag hangt te wapperen aan je gemeentehuis? Wel, dit is de reden! De regenboogvlag staat symbool voor de diversiteit binnen de LGBTQIA-gemeenschap, waarbij ze aan de samenleving willen laten zien dat ze bestaan en trots zijn op wie ze zijn.
HOMOSEKSUALITEIT EEN ZIEKTE?
Op 17 mei 1990 kwam de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) eindelijk tot de conclusie dat homoseksualiteit geen ziekte is en werd geschrapt van de International Classification of Diseases (ICD). Voor die dag, stond homoseksualiteit in de lijst met psychische aandoeningen. Als arts gebruik ik dagelijks de ICD om een diagnose gecodeerd in te geven in het medisch dossier van een patiënt en heb ik tijdens de opleiding geneeskunde altijd veel ontzag gehad voor deze lijst. Het was dus wel even slikken toen ik las dat zelfs de ICD homoseksualiteit lange tijd als een ‘aandoening’ beschouwde. In die lijst met psychische aandoeningen vind je bijvoorbeeld ook ‘schizofrenie’ en de ‘antisociale gedragsstoornis’ terug. Uiteraard wist ik dat homoseksualiteit vroeger zwaar afgekeurd werd door de maatschappij, maar toch was ik verbaasd toen ik besefte dat homo’s en lesbiennes op een structurele manier werden gediscrimineerd en zelfs in de ogen van de geneeskunde als ‘ziek’ werden beschouwd. Sinds 2009 en sinds 2015 wordt op deze dag naast aandacht voor homohaat ook gevraagd om aandacht voor respectievelijk de haat tegen transgenders en biseksuelen.
IDAHOT EN THE BELGIAN PRIDE
In België hangt IDAHOT nauw samen met The Belgian Pride, een jaarlijks evenement waarop de vrijheid van gender en seksuele oriëntatie gevierd wordt door in een lange stoet door de straten van Brussel te dansen. The Belgian Pride wordt gehouden op de zaterdag die zich het dichtst bij 17 mei bevindt en kan gezien worden als een dag, waarop mensen die zich identificeren als lid van de LGBTQIA-gemeenschap maar ook hetero’s, een hele dag feesten en de diversiteit in hun samenleving kunnen vieren. The Belgian Pride heeft een sterker politiek karakter dan in Nederland bijvoorbeeld. Dit is onder meer omdat zo goed als alle politieke partijen van alle zijden van de taalgrens aanwezig zijn en er jaarlijks een eisenplatform wordt voorgelegd met allerlei politieke eisen die de LGBTQIA-gemeenschap belangrijk vindt.
Er zijn weliswaar grote verschillen tussen IDAHOT en The Belgian Pride. Tijdens de Pride willen leden van de LGBTQIA-gemeenschap laten zien dat ze trots zij op hun seksuele oriëntatie en zich hier ook niet voor schamen. Bij IDAHOT wilt men net aandacht vragen voor het absurde feit dat homo-, bi- en transgenderhaat nog steeds voorkomt en dat het een zware impact kan hebben op de slachtoffers die hiermee te maken krijgen.
IS ER HIER NOG NOOD AAN?
Zijn zulke internationale dagen en optochten door Brussel nog nodig? Men vroeg mij om over IDAHOT een opiniestuk te schrijven en ik moet eerlijk zijn dat ik soms ook denk dat IDAHOT en de Pride niet meer nodig zijn. Ik heb dan ook het grootste geluk van de wereld om in België geboren te zijn, met ouders en grootouders die fantastisch en zeer begripvol zijn, door omringd te worden door bijna uitsluitend open-minded mensen. Ik ben nog nooit openlijk gediscrimineerd of aangevallen geweest omdat ik op mannen val. Ook binnen de opleiding geneeskunde en mijn engagement binnen CD&V en JONGCD&V heeft zich nog nooit iemand om die reden negatief uitgelaten naar mij toe. Als zelfs ik, als openlijk homoseksueel, met momenten niet de directe noodzaak inzie voor IDAHOT en de Pride, kan je dat alleen maar als positief bekijken, toch?
DAMN’ FUCKING RIGHT THERE IS!
Het lastige aan discriminatie omwille van seksuele oriëntatie is dat dit vaak onder de oppervlakte blijft. Holebi’s en transgenders worden dus niet meer openlijk, op een structurele manier gediscrimineerd, door een grote groep van de bevolking. In de praktijk zie je dat deze groepen echter wel nog regelmatig gediscrimineerd worden, alsof hij/zij/het door de andere persoon als minderwaardig wordt beschouwd. Te vaak krijgen ze ook nog te maken met geweld. Die gevoelens van superioriteit ten opzichte van leden van de LGBTQIA-gemeenschap die aan de basis liggen van deze houding, zitten diep geworteld in bepaalde mensen binnen de samenleving. Ondanks het wettelijk kader dat leden van de LGBTQIA-gemeenschap van gelijke rechten voorziet in België, zien we dat er in de praktijk toch nog geen gelijke behandeling is. Deze groep wordt als tweederangsburgers beschouwd en dat is niet alleen hartverscheurend maar ook abominabel.
ONRECHTVAARDIGHEID GAAT IN TEGEN ONZE CHRISTENDEMOCRATISCHE WAARDEN!
Vooral voor christendemocraten is dit vreselijk om te beseffen. Vanuit onze personalistische visie op het bestaan, is elke mens uniek en heeft elke mens waarde. Geen enkele groep is superieur ten opzichte van een andere. Nochtans wordt de LGBTQIA-gemeenschap op regelmatige basis onrecht aangedaan.
Volgens ons is iedereen inherent vrij en heeft elk persoon rechten maar ook plichten. We zijn als mensen interindividueel met mekaar verbonden. Er staat dus wel een limiet aan de vrijheid van een individu. Een ander mag geen nadeel ondervinden van jouw recht op vrijheid. Als christendemocraten stellen we dat vrijheid steeds gepaard gaat met een zekere verantwoordelijkheid. Ik vind, om het zeer concreet te maken, dat wanneer twee jongens hand in hand over straat lopen, dat mijn fysieke integriteit in stand blijft en dat ik ook mentaal geen traumatische littekens heb opgelopen. Deze jongens schaden hier geen anderen mee. Het zit dus in het DNA van christendemocraten om te strijden voor een daadwerkelijke gelijke behandeling van leden van de LGBTQIA-gemeenschap. Wij willen een inclusieve samenleving, waar iedereen meetelt en evenveel waarde heeft. Dit gaat verder dan homorechten of transgenderrechten… Dit gaat om mensenrechten. Niemand zou gediscrimineerd mogen worden, om geen enkele reden. Als christendemocraten kunnen we discriminatie niet goedkeuren en moeten we dan ook luidkeels op de barricaden staan om dit probleem blijvend aan te kaarten.
Onze partij voegt daad bij het woord en wil een verbod op conversiepraktijken voor holebi’s. Onze fantastische voormalige jongerenvoorzitter en nu kersvers federaal volksvertegenwoordiger, Sammy Mahdi, en minister van Gelijke Kansen, Nathalie Muylle, dienen daarvoor samen een voorstel in. CD&V maakt duidelijk dat een andere seksuele oriëntatie hebben, voor ons absoluut geen ziekte is. Er is dus ook geen ‘genezing’ of 'behandeling' nodig. In een interview in de Standaard, verwoordt Sammy Mahdi het zo: ‘Conversiepraktijken staan haaks op een warme, tolerante samenleving waarin mensen in vrijheid hun geaardheid kunnen beleven. Ze verwoesten levens en veroorzaken levenslange trauma’s.’
IN DE EU DEELT MEN DEZELFDE VERLICHTE EUROPESE WAARDEN?
Zou het een tekst van Kevin zijn als het eens 5 minuten niet over internationale thema’s ging? Wel de kans is effectief klein. Iedereen weet het al, ik ben al zeer lang uit de kast als groot liefhebber van de Europese Unie. Er zit ontzettend veel potentieel in dit bestuursniveau. Waarom ben ik zo’n voorstander van de EU? Omdat het een permanente factor is die vrede in het westelijke deel van Europa in stand houdt, voorziet in een grote Eenheidsmarkt waardoor de Europese economieën kunnen floreren en via de Schengenzone vrij verkeer van personen mogelijk is naar alle andere landen van de Schengenzone. Buiten deze voordelen willen de EU-lidstaten ook echt samen leven en zien ze dat de EU meer is dan alleen een markt. Aan de basis van de EU liggen een aantal democratische waarden, zoals gelijkheid, solidariteit, naleven van de rechtstaat en de mensenrechten… Vooral de positie van de LGBTQIA-gemeenschap verschilt duidelijk in Oost-Europese ten opzichte van West-Europese landen. Als wij als christendemocraten ons zorgen maken over het blijven naleven van de democratische principes in een EU-lidstaat, gaat het vaak over Hongarije. De partij van premier Viktor Orban maakt namelijk deel van de Europese Volkspartij (EPP), waardoor wij als christendemocraten het meest gewezen worden op zijn beleid en hoe hij daar lijkt de rechtstaat te ondermijnen. Ik ga niet pretenderen dat er geen problemen zijn in Hongarije, maar in Polen worden momenteel minstens even erge inbreuken gepleegd worden op onze zogenaamde ‘gedeelde’ Europese waarden. We zijn ons hier gewoon minder van bewust.
DRAMATISCHE SITUATIE IN POLEN
De extreemrechtse, conservatieve en populistische partij Recht en Rechtvaardigheid (PiS) is aan de macht in Polen. De partij werpt zich op als de grote voorvechter van de nationale identiteit en waarden. Het probleem is dat de Poolse regering strompelt van de ene politieke crisis naar de andere. Om de aandacht af te houden van het falen van het beleid, heeft de regering in 2015 reeds gepoogd dit af te schuiven op de migranteninflux. 95% van de Poolse bevolking identificeert zich echter als ‘van Poolse afkomst te zijn’ en 87% verklaart praktiserend katholiek te zijn. In zo’n homogene samenleving was het onmogelijk het volledige wanbeleid van de regering toe te schrijven aan een bevolkingsgroep die zowel procentueel als in absolute termen nagenoeg onbestaande is. PiS moest op zoek naar een nieuwe vijand om haar falend beleid mee te verdoezelen. Vier jaar later blijkt de LGBTQIA-gemeenschap de plaats van de migrant te hebben overgenomen.
Voor de Poolse overheid is de LGBTQIA-gemeenschap gevaarlijk voor de nationale soevereiniteit omdat ze internationale steun gebruiken. De Poolse overheid vreest dat de LGBTQIA-organisaties deze steun willen gebruiken om het Poolse regime te bekritiseren en de traditionele Poolse waarden ondermijnen. Door die paranoïde gedachtegang wordt de Poolse LGBTQIA-gemeenschap door de conservatieven en populisten beschouwd als staatsvijand.
PiS gebruikt haar invloed in de media om de publieke opinie zo te sturen dat zij van diezelfde mening overtuigd geraken. Ze zijn er zelfs in geslaagd een draagvlak te creëren voor het invoeren van de omstreden LGBT-vrije zones. Het staat de Poolse steden en gemeenten vrij om zich tot een LGBT-vrije zone uit te roepen. Een 100-tal gemeenten hebben dit gedaan, wat overeenkomt met ongeveer een derde van de oppervlakte van heel het land. Dat deze zones net in Polen worden geaccepteerd, is frappant. Net als tijdens de Tweede Wereldoorlog is nu opnieuw een specifieke minderheid niet gewenst in grote delen van het Pools grondgebied. De LGBT-vrije zones zijn voornamelijk symbolisch van aard, ze zijn niet-afdwingbaar. Het toont wel sterk aan dat in die zone LGBTQIA-personen niet gewenst zijn. Omdat de regering actief bijdraagt aan deze grootschalige discriminatie, signaleert men nu een stijging van homofoob geweld in deze zones. Er heerst een gevoel van wetteloosheid ten opzichte van geweld tegen de LGBTQIA-gemeenschap omdat zowel de politie als het parket niet ingrijpen en klachten afwimpelen. De regering drijft de LGBTQIA-personen niet zelf uit hun huizen maar zorgt er wel voor dat de sfeer zo vijandig wordt dat ze vanzelf vertrekken. De Poolse regering breekt hiermee enkele fundamentele waarden van de Europese Unie. Discriminatie mag niet getolereerd worden, laat staan dat het vanuit de overheid georkestreerd wordt. De meerderheid van de Europarlementsleden veroordeelde deze zones eind 2019 en het Europees Parlement nam dus een duidelijke positie tegen de Poolse regering in.
De situatie lijkt er niet beter op te worden. Zo is men in het Poolse parlement aan het werken rond een wetsontwerp om kinderen beter te beschermen tegen pedofielen. Dit lijkt een goede zaak, ware het niet dat men vooral de LGBTQIA-gemeenschap viseert en hen probeert te linken aan pedofilie. Mocht dit wetsvoorstel het halen, zal men nog minder geneigd zijn het op te nemen voor de LGBTQIA-gemeenschap, uit schrik zelf een verdediger van pedofielen te worden genoemd.
In België is het allemaal zo slecht niet. Ik mag mezelf gelukkig prijzen dat ik in dit land ben geboren en opgegroeid. Maar de strijd tegen discriminatie is nog niet gestreden, ook niet in België. Een dag als IDAHOT en de Pride zijn dus nog wel degelijk nodig. En zelfs al vind je dat er hier in België niets meer beter kan, gebruik dan een dag als vandaag om aandacht te vragen voor de LGBTQIA-gemeenschap in landen waar ze het veel moeilijker hebben. Laat dit een hart onder de riem zijn.
Reactie plaatsen
Reacties